Λίγο καθυστερημένη η ανάρτηση αυτή αλλά νομίζω ότι κανένας μας δεν έχει ξεχάσει τι περάσαμε πριν δέκα ημέρες! Εγώ τουλάχιστον τα έχω ακόμη στο μυαλό μου σαν να τα έζησα μόλις χθες!
Ακριβώς πριν ένα χρόνο για πρώτη φορά έκαναν την εμφάνισή τους οι Ψηφιακές Γειτονιές. Δυστυχώς δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω ένα τέτοιο ταξίδι... Παρακολούθησα όμως τις ομιλίες μέσω live streaming και μαγεύτηκα, συγκινήθηκα, ένιωσα ότι ανήκω σε μια μεγάλη κοινότητα που την απαρτίζουν άνθρωποι με το "ίδιο κόλλημα" (αν μπορώ να το αποκαλέσω έτσι), το blogging.
Μου δημιουργήθηκαν πολύ δυνατά συναισθήματα! Για μέρες ήμουν μαγεμένη! Τότε λοιπόν ήταν που υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι, πρώτα ο Θεός, του χρόνου θα το κάνω αυτό το ταξίδι!! Θέλω να τα ζήσω όλα!!!
.......Και η μεγάλη χαρά κοντεύει! Ψάχνω από νωρίς αεροπορικά εισητήρια και πετυχαίνω διάνα! Ο καιρός ζυγώνει και χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι προ των πυλών! Τρέχω να προλάβω δουλειές, υποχρεώσεις, να μην αφήσω τίποτα πίσω...
Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό και ενθουσιασμό ξεχνάω τα γεννέθλια του blog (1η Απρίλη) !!!!!!!!! Φτου να πάρει η ευχή!
Και ξημερώνει η μεγάλη μέρα, Πέμπτη 3 Απριλίου... η ημέρα που ταξιδεύω για Αθήνα! Είμαι τρελαμένη από το πρωί, από τη χαρά μου δεν έχω όρεξη να φάω αλλά πρέπει για να με κρατήσει μέχρι το βράδυ.
Ώρα 16:30 βρίσκομαι στο αεροδρόμιο της Ρόδου, με τρομερό άγχος γιατί........γιατί.......χε χε χε....είναι δεύτερη φορά που ταξιδεύω μόνη ( η πρώτη ήταν πριν καμιά 15αριά χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, την πρώτη μέρα που άνοιξε το Ελευθέριος Βενιζέλος!!!! Άλλο άγχος κι εκεί!). Πριν φύγω, προειδοποίησα συγγενείς και φίλους να έχουν το νου τους στο SILVER ALERT για τυχόν εξαφάνισή μου!!! Αφού δεν ξέρω να κυκλοφορήσω εις τας Αθήνας!!!!
Είχα τσεκάρει ηλεκτρονικά και τώρα έπρεπε να σιγουρευτώ πως όλα τα είχα κάνει σωστά μέχρι να περάσω την πύλη.... Κι επιτέλους περνώ!!! Αχ Παναγία μου! Μπαίνω στο αεροπλάνο και πετάω, πετάω ψηλά! Αισθάνομαι τόσο ελεύθερη! Πηγαίνω να ζήσω το όνειρό μου!!
Φθάνω στο αεροδρόμιο της Αθήνας και με παραλαμβάνει η αδελφούλα μου. Το κορυφαίο δεν σας το είπα όμως! Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στο μετρό! Επί τρεις ώρες μπαινόβγαινα στα βαγόνια κι έκανα τρελό ποδαρόδρομο σέρνοτας μια βαλίτσα... Έφθασα στο σπίτι με ένα τρομερό πονοκέφαλο...
Πρώτο βράδυ στην Αθήνα και ύπνος μηδέν (μάλλον μου έλειπε η υγρασία της Ρόδου...τι να πω?). Και ξημερώνει Παρασκευή! Η αδελφούλα μου, μου έχει γράψει σε χαρτί το δρομολόγιο που πρόκειται να κάνουμε και αυτό που θα ακολουθήσω μετά το HUB EVENTS μόνη μου!
Φθάνω στο σημείο συνάντησης και βλέπω για πρώτη φορά την ευγενικότατη Άσπα! Φοράω το καρτελάκι με το όνομά μου και μπαίνω στην αίθουσα. Η ομιλία έχει ήδη αρχίσει κι εγώ πιάνω δεύτερη σειρά "στασίδι".
Γυρίζω το κεφάλι μου τριγύρω μπας και συναντήσω καμιά γνωστή φυσιογνωμία. Τίποτα.... Ξαφνικά στην τελευταία σειρά βλέπω μια γλυκιά κοπέλα με ένα υπέροχο χαμόγελο. Κάπου το ξέρω αυτό το χαμόγελο..... Είναι το Λιτσάκι, η Φραουλίτσα μας! Θέλω τόσο πολύ να σηκωθώ να την χαιρετίσω αλλά δεν γίνεται. Μόλις τελειώνει η ομιλήτρια τρέχω να την προφτάσω.
-Είσαι η Λίτσα η Γαρουφαλίτσα?
-Ναι, εσύ ποια είσαι?
-Η πριγκίπισσα από τη Ρόδο, η Princess...
Και αγκαλιαζόμαστε!!!
Απίστευτο συναίσθημα! Ένιωθα τόσο όμορφα! Ήταν σαν να την γνώριζα από χρόνια!
Την επόμενη ημέρα συνάντησα την Marian, γνώρισα την Κατερίνα, την Κάλη, την Σίνα, την Newagemama, την Owl Mommy , τη Σοφία Μεϊμάρογλου , καινούριες bloggers στα πρώτα τους βήματα... Άκουσα υπέροχες ομιλίες από τον αγαπημένο των παιδικών μου χρόνων Παραμυθά, από την Κατερίνα (Kapaworld) για το Καζαβίτι, τον Ναυτίλο, τον Yatzer, τους Key Books....
Ήμουν πλημμυρισμένη από συναισθήματα, εικόνες, ανθρώπους! Απίστευτα γεμάτη!
Κυριακή, ημέρα του γυρισμού στη Ρόδο, πάλι με το γνωστό άγχος του αεροδρομίου (πάει θα μου μείνει ψυχολογικό στο τέλος!). Τελικά φθάνω στο σπίτι μου και συναντώ μια πριγκίπισσα που πέφτει στην αγκαλιά μου και με ενθουσιασμό μου αφηγείται τα κατορθώματά της όλες αυτές τις ημέρες, ανοίγει τα δώρα της και στο τέλος μου λέει το κορυφαίο: "Εεε μαμά, τι άλλο μου έφερες?" (το αφήνω ασχολίαστο!!!!!!!!!!!)
Έχουν περάσει αρκετές ημέρες αλλά τώρα ακόμη συνήλθα. Είμαι όμως ευτυχισμένη που τα κατάφερα και βρέθηκα στις Ψηφιακές Γειτονιές και όσα εισέπραξα είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μπορεί να φανταστεί κάποιος.
Εύχομαι να τα καταφέρω και του χρόνου!!!!
Ραντεβού το 2015 στις Ψηφιακές Γειτονιές
(πρώτα ο Θεός)
