Βραβείο και ένα flash back!

Δεν πρόλαβα καλά καλά να χαρώ το ολοκόκκινο βραβείο μου και σήμερα με περίμενε άλλη μια έκπληξη από την καλή μου fraulitsa Λίτσα από το blog Home is where your story begins. Με κέρασε λοιπόν ένα MARTINI AWARD με την προϋπόθεση όμως να αφηγηθώ μια απρόσμενη τρελή έξοδο- απόδραση!

Δεν μου ερχόταν κάτι στο μυαλό αλλά μετά .... ναι... Αυτό είναι!
Θυμάμαι λοιπόν όταν είχα γνωρίσει τον άντρα μου και ήμασταν στα "ντουζένια" μας έπρεπε να λείψει στην Αθήνα για δύο εβδομάδες προκειμένου να παρακολουθήσει κάποια επαγγελματικά σεμινάρια. Εννοείται πως μιλούσαμε αρκετές φορές την ημέρα στο τηλέφωνο και στην εβδομάδα πάνω, μας φάνηκε ότι είχε περάσει ένας χρόνος. Δεν αντέχαμε μακριά ο ένας από τον άλλο.
Σάββατο βράδυ κι εγώ να είμαι έξω από τα νερά μου και μέσα στα νεύρα. Πριν πέσω για ύπνο έστειλα το τελευταίο μηνυματάκι μου με όλα τα σχετικά (μου λείπεις... σαγαπώ... πότε θα περάσουν οι μέρες...) και κλείνω με τη φράση "μακάρι να μπορούσα να έρθω να σε βρω...".
Έρχεται αμέσως καρφωτή απάντηση "πάρε το εσύ απόφαση και σου κάνω εγώ τα εισιτήρια να έρθεις..."! Πόποοοοοο....... Τι ήταν να μου το γράψει αυτό; Πώς να κοιμηθώ εγώ τώρα; Όλο το βράδυ μηχανευόμουν πώς θα γίνει να φύγω και να πάω να τον βρω στην Αθήνα. Είχα να περάσω και από την Ιερά Εξέταση (τη μάνα μου γιατί ο πατέρας μου δεν θα έπαιρνε και πολλά πράγματα χαμπάρι, ξέρετε πώς είναι οι πατεράδες).  Σκεφτόμουν να μην της πω τίποτα, να πάρω το αεροπλάνο το πρωί και να γυρίσω το βράδυ. Κι αν γινόταν κάτι και με έβλεπε στις ειδήσεις; Τέτοια και άλλα τρελά σκεπτόμουν και είχα μεγάλο δίλλημα, να το πω ή να μην το πω;
Αφού ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα ήρθε η αδελφούλα μου να μου βάψει το μαλλί (ήταν και κάμποσο και μακρύ), η ώρα να περνάει κι εγώ να παιδεύομαι ακόμα για το τί θα κάνω. Τελικά πήρα την απόφαση να μιλήσω στη μάνα μου και ό,τι γίνει (είδες τι μπορεί να κάνει μια βαφή των μαλλιών στο κεφάλι; Παίρνεις στροφές και μάλιστα καλές...).
Παίρνω τη μαμά μου από το χεράκι και της λέω τα καθέκαστα. Εκείνη χαμογελάει πονηρά και μου λέει: "Πήγαινε αλλά αν συμβεί κάτι εσύ έχεις την ευθύνη". Μωρέ για πότε ετοιμάζομαι, παίρνω το αυτοκίνητο και πάω στο αεροδρόμιο... Εν τω μεταξύ ο  "εν Αθήναι" δεν γνωρίζει τίποτα μέχρι στιγμής, έχει πλήρη μεσάνυχτα...
Η ώρα είναι 13:30 το μεσημέρι και πάω στο γκισέ του αεροδρομίου για να κόψω εισιτήριο. Θέσεις δεν υπήρχαν! Φτου να πάρει η ευχή! Με βλέπει η κοπέλα έτσι και μου προτείνει να μπω στη λίστα αναμονής! Της λέω κι εγώ βάλε με! Περιμένω ... περιμένω... Μετά από λίγη ώρα με φωνάζει και μου λέει "ξέρετε, υπάρχει μια μόνο θέση και είναι business class, θα υπάρχει μια διαφορά στην χρέωση". Έλα κοπέλα μου κι εδώ ο κόσμος καίγεται, φέρε και την business class και άντε να φύγω να πάω στον καλό μου! 
Περνώ την πύλη και επιτέλους τηλεφωνώ στο αγόρι μου πως καταφθάνω!!!!
-"Σε μία ώρα να βρίσκεσαι στο Ελευθέριος Βενιζέλος!"
-"Γιατί;"
-"Έρχομαι! Έρχομαι!"
Καλά, τον τρέλανα!
Μετά από 1 ώρα βρισκόμουν με το "αγόρι" μου αλλά το καρδιοκτύπι που πέρασα δεν περιγράφεται. Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο που έμενε, τηλεφώνησα και στη μανούλα μου να μην ανησυχεί και την "ενημέρωσα" πως θα επέστρεφα την άλλη μέρα το μεσημέρι! Σιγά μην έφευγα το ίδιο βράδυ...


Τώρα ήρθε η σειρά 5 bloggers να παραλάβουν το βραβείο τους και να πουν τη δική τους ιστορία!
Χαρά http://kantomagapi.blogspot.com
Αχτίδα http://aktida.blogspot.com
Ερμιόνη http://theonewithallthetastes.blogspot.com
Μαρία http://marie-meraki.blogspot.com
Λαμπρούκα http://lamproukam.blogspot.com



Κορίτσια, μόνο μην μεθύσετε από το πολύ Martini!!!